Oaza Siwa w Egipcie – Wrota do przeszłości, ukryte w sercu Sahary

Oaza Siwa to jedna z nielicznych, unikatowych perełek Egiptu, w której można poczuć klimat nieskomercjalizowanego świata. Odcięta przez wiele wieków od cywilizacji i pozornie przez nią zapomniana, zachowała swą unikatową postać. Ponoć pierwszymi Europejczykami, jacy dotarli tutaj w nowożytności, byli poszukiwacze pragnący odkryć ruiny świątyni Amona (1792 r.). Powodem owej izolacji była duża odległość, jaką trzeba było przebyć na wielbłądach w egipskim upale, w celu odwiedzenia tego miejsca (ponad 500 km od Kairu, ponad 300 km od Marsa Matruh). Popularnością wśród turystów cieszy się dopiero od lat osiemdziesiątych XX w. Obecnie funkcjonuje tam droga asfaltowa wiodąca z Marsa Matruh, jak również port lotniczy, co ułatwia dotarcie na miejsce. Wcześniej za transport służyły wielbłądy i w wyjątkowych sytuacjach – śmigłowce.

Oaza Siwa rozciąga się w Prowincji Matruh, na północno-zachodnim krańcu Egiptu, na obszarze o długości 80 km i 20 km szerokości. Częścią Egiptu stała się dopiero w 1812 r., tracąc równocześnie status niepodległego terytorium. Jej nazwę zapisuje się także jako „Siwah„, „Sioua” lub „Syouah”, lecz pierwotnie zwano ją „Sekht-am”, co tłumaczy się jako „Kraina Palm„. Są to bowiem tereny rolnicze, gdzie uprawia się oliwki, daktyle i cytrusy, a w ostatnich czasach – również jutę warzywną. Mieszkańcy handlują również rękodziełem. Wcześniej oazę zamieszkiwali tylko Berberowie.

Ograniczony kontakt z innymi ludami sprawił, że mieszkańcy stworzyli unikalną kulturę, której udało się przetrwać w oryginalnej formie po dziś dzień. Korzystają także z własnego dialektu siwi (inaczej tasiwit), opartego na języku berberskim. Największym miastem jest Siwa, która położona jest nieopodal ruin średniowiecznego miasta Shali.

Tradycje i Rękodzieło Oazy Siwa

Kultura ludów zamieszkujących Oazę Siwa to ciekawostka dla etnologów. Bezpieczeństwa oazy strzegli zaggalah, nieżonaci mężczyźni z warstw ubogich, którzy mieszkali poza murami miasta. Służbę kończyli w wieku 40 lat i wtedy dopiero mogli poślubić kobietę. Rękodzieło Berberów z Siwa słynie z koszy palmowych, haftowanych strojów, zwłaszcza weselnych, ręcznie wytwarzanych dywanów, ceramiki, wyrobów srebrnych oraz ozdobnych sztućców. Biżuteria srebrna miała bardzo duże znaczenie kulturowe. Ślubny strój bogatej Berberyjki mógł zawierać do 6 kg srebra.

Oaza Siwa: Zabytki które mogą cię zainteresować

Mieszkańcom tych terenów kulturowo bliżej jednak do starożytnej Libii niż do Egiptu. Z zabytków zachowała się Gebel al Mawta (w tłumaczeniu „Góra Umarłych”), olbrzymia nekropolia z czasów rzymskich oraz ruiny Aghurmi, a w nich wkomponowana w skałę świątynia Amona, pochodząca prawdopodobnie z IV p.n.e., a która funkcjonowała jeszcze w czwartym stuleciu naszej ery. Stąd alternatywną nazwą krainy była „Oaza Amona”. Była tam siedziba wyroczni, z której rad korzystał sam Aleksander Macedoński przed wyruszeniem na podbój Persji. Według legendy odnalazł ją, śledząc lot ptaków. Znajdująca się tam wieszczka stwierdziła jego boskie pochodzenie (zobaczyła w nim mitologicznego syna Zeusa), dzięki czemu formalnie mógł zostać faraonem. Nie trzeba dodawać, że większość z tych opowieści jest kwestionowana przez historyków.

Góra Umarłych – Niezwykłe miejsce w Oazie Siwa

Ta stożkowa góra średniej wysokości, będąca główną atrakcją oazy Siwa, znajdujące się na północnym skraju miasta Siwa, skrywa skalne grobowce, z dziesiątkami tuneli i komór grobowych różnej wielkości, ozdobione częściowo malowidłami ściennymi. Większość tutejszych grobowców pochodzi z czasów 26. dynastii, Ptolemeuszy i Rzymian. Położone zaledwie 1 km od centrum miasta, grobowce Siwan służyły jako schronienie, gdy Włosi zbombardowali oazę podczas II wojny światowej. Lokalna legenda głosi, że Aleksander Wielki również może być tam pochowany. Jednak jego grobowiec nigdy nie został odnaleziony.

Gorące Źródła i Słone Jeziora w Siwie.

Poza skarbami historycznymi, Oaza Siwa posiada jeszcze liczne ciekawostki przyrodnicze. Przede wszystkim znajdują się tam gorące źródła, a także źródła wody mineralnej, sygnowanej – jak łatwo się domyślić – nazwą „Siwa„. Stąd też popularnością wśród turystów cieszą się liczne uzdrowiska. Najlepiej odwiedzić słone gorące źródła wczesnym rankiem, gdy pogoda jest chłodna, a woda ciepła. Główne gorące źródło, Kegar Well, osiąga temperaturę 67 stopni Celsjusza i jest bogate w minerały podobne ja w Karlowych Warach. Okoliczne skały i góry cechuje bogactwo skamieniałości, datowanych nawet na 40 milionów lat.

Oaza Siwa chlubi się czterema głównymi jeziorami:

• Jezioro Zeitoun na wschodzie, o powierzchni 2330ha;
• Jezioro Siwa, o powierzchni 1456ha;
• Jezioro Aghormy na północnym wschodzie, o powierzchni 388ha;
• Jezioro Maraqi na zachodzie, o powierzchni 283ha.

Jezioro Zeitoun, to największe słone jezioro w oazie Siwa i wyróżnia się fascynującą panoramą od strony pustyni. Lśniące krystaliczne wody tego jeziora zapierają dech w piersiach. Jezioro Maraqi, znane jako jezioro Fatnas, ma najwyższe stężenie soli. Pomiędzy Zeitoun i Maraqi znajduje się jezioro Aghormy, które jest doskonałym miejscem do podleczenia zdrowia i pobudzenia sił witalnych. Najlepszym czasem na odwiedzenie słonych jezior jest kwiecień i październik, gdy temperatury powietrza są jeszcze znośne do przetrwania.

Akweny wodne w oazie są wyjątkowo bezpieczne dla osób nie potrafiących pływać. Zawartość soli jest w nich tak wysoka, (kilkukrotnie wyższa niż w oceanach), że automatycznie unosisz się na wodzie i trzeba naprawdę sporo wysiłku by się w nich zanurzyć w całości. Jedyną rzeczą, na którą należy uważać, jest to, aby woda nie dostała się bezpośrednio do oczu, ponieważ jest wyjątkowo słona i może powodować pieczenie i podrażnienie.

Gaje Palm Daktylowych

Oaza może pochwalić się ponad 300 000 palm, 70 000 drzew oliwnych, a także wiele sadami drzew owocowych. Drzewa daktylowe są niezwykle odporne i dobrze rozwijają się w słonawej wodzie oazy.

Bibliografia:

1. Gebel (Jebel) al-Mawta in the Siwa Oasis By Jimmy Dunn writing as Kelly Smith (link)